Άσμα αρκετά ηρωικό αλλά και μελαγχολικό για τις χαμένες ευκαιρίες της Mutti Μέρκελ

Βερολίνο λίγες μέρες πριν: Η Angela Merkel πίνει μια βιταμίνη C για να αντέξει προφανώς τη συνάντηση του CDU που ακολουθεί. (Photo: Ronny Hartmann/Getty Images/Ideal Image).

Είναι ακόμη πολύ νωρίς για να μιλήσει κανείς για «μετά-Μέρκελ εποχή», αν και αυτό κάνουν με μπρίο όχι μόνο τα Αγγλοσαξονικά και Γαλλικά μέσα (που «ανακάλυψαν» τα γρανάζια της Γερμανικής εσωτερικής πολιτικής μετά τις εκλογές στην Βαυαρία και επαλήθευσαν την ανάγνωσή τους μετά εκείνες της Έσσης) αλλά και τα Γερμανικά (κι ας είναι περισσότερο συνηθισμένα στην παρακολούθηση των ισορροπιών διακομματικής συνεργασίας και βραδείας εσωκομματικής ωρίμανσης που αποτελούν την μεταπολεμική Γερμανική εμπειρία).

Καθώς όμως η Mutti ανακοίνωσε η ίδια, χωρίς πολλές συγκινήσεις, την έναρξη αποχώρησής της από την ηγεσία της CDU – εκεί όπου πριν λίγες μέρες έλεγε:«Δεν έχω κουραστεί από την θέση» – και την πρόθεσή της να μην επανεμφανισθεί ως υποψήφια για Καγκελάριος στην λήξη της θητείας της ή «για οποιοδήποτε άλλη πολιτική θέση» (έμμεση αναφορά στις διακινούμενες φήμες για διεκδίκηση της Προεδρίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής), η αποτίμηση του περάσματός της μπήκε στους κεντρικούς προβολείς της σκηνής. Του περάσματος της κόρης του Ανατολικογερμανού πάστορα που ανέτρεψε τον ογκόλιθο Χέλμουτ Κολ, που έθεσε επί χρόνια στο περιθώριο τον εμμονικό Βόλφγκανγκ Σώϋμπλε, που κυριάρχησε τα τελευταία – πολλά χρόνια – στην Ευρωπαϊκή πολιτική, που είδε τον απερχόμενο Μπαράκ Ομπάμα να την αναγνωρίζει ηγέτιδα του φιλελεύθερου Δυτικού κόσμου (στο περίπου, αυτό), που ταυτίσθηκε με την μεγάλη περιπέτεια του Προσφυγικού/Μεταναστευτικού και την αντιπαράθεση με την αναδυόμενη «Ευρώπη των ταυτοτήτων».

Που, θέλουμε/δεν θέλουμε να το αναγνωρίσουμε στην Ελλάδα όπου το «Go back Mrs Merkel» του Αλέξη Τσίπρα κοντεύει σήμερα να αντικατασταθεί από την ξινίλα μιας Αντιπολίτευσης-που-θεωρεί-ότι-είναι-ήδη-Κυβέρνηση επειδή η Καγκελάριος έδωσε την στήριξή της στον προκλητικό επικριτή της, σε μια λογική να μην προχωρήσει τo Grexit/να μην αρχίσει η τελική φάση κρίσης στην Ευρωζώνη, και εν συνεχεία βρήκε modus vivendi με την Ελλάδα του 2016-18 που επεκτάθηκε στο Προσφυγικό, τώρα στα Βαλκανικά/στο Μακεδονικό, αυτή η Άνγκελα Μέρκελ στάθηκε ως πολιτική παρουσία, ένα κεφάλι πάνω από τους ομολόγους της.

Όχι πως η λογική της υπερεπιφυλακτικής, μόνον βήμα-το βήμα προσέγγιση των προβλημάτων που χαρακτήρισε την εποχή Μέρκελ δεν συσσώρευσε τραύματα: ο διαβόητος περίπατος της με τον χολερικό Νικολά Σαρκοζί στην Ντωβίλ, περίπατος που καθιέρωσε την λογική του κουρέματος των ιδιωτών πιστωτών, άφησε πίσω του πολλά περισσότερα προβλήματα απ’ όσα πήγε να λύσει^. ενώ η καθυστέρησή της να προχωρήσει στην Ελληνική «διάσωση» το 2010 διότι… είχε μπροστά της (τοπικές, στην Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία!) εκλογές, βάρυνε πολύ την ήδη δύσκολη Ελληνική κατάσταση. Όμως…

…Όμως ο μεγάλος απολογισμός από το πέρασμα της Άνγκελας Μέρκελ – όταν, επαναλαμβάνουμε, θα έχει ολοκληρωθεί η αποχώρησή της – είναι, για τα μέτρα μιας «μικρής» εποχής όπως η δική μας, αυτό ακριβώς: μεγάλος. Η τάση της ήταν να ενσωματώνει: ο τρόπος με τον οποίο πήρε «μέσα» στο CDU/στην Χριστιανοδημοκρατία και μέτρα σοσιαλδημοκρατικά όπως η λογική των κατώτατων ορίων μισθολογικής στήριξης και μέτρα «πράσινα» όπως η σταδιακή κατάργηση των πυρηνικών μονάδων μπορεί να εξάντλησαν μέσα σε μια δεκαετία την πολιτική τους αποδοτικότητα – βλέπε την άνοδο των Πρασίνων, τώρα βλέπε και την διάλυση του SPD που τορπιλίζει τον GroKo/Μεγάλο Συνασπισμό. Πάντως έδωσαν στην Κεντροδεξιά της Χριστιανοδημοκρατίας έμφαση στο «Κεντρο-). Όπως  και το εμψυχωτικό «Wir shaffen das!»/ «Θα τα καταφέρουμε!» με το οποίο έφερε για δυο χρόνια την Γερμανία στον αντίποδα της ψυχής λαών της Κεντρυευρώπης – όχι δε μόνον του Βίκτορ Ορμπαν! – που πόθησαν τα συρματοπλέγματα ως «λύση» στο Μεταναστευτικό θα μείνει, παρά το πολιτικό κόστος που έφερε στην ίδια και την CDU, ως παρακαταθήκη. Ομοίως η απόπειρα συστράτευσης στο κράτημα ανοιχτών πολυμερών μηχανισμών στο διεθνές στερέωμα, μπροστά στην επέλαση του The Donald.

Όσο θα πορευόμαστε προς τις Ευρωεκλογές του Μαϊου 2019 – ήδη το ΕΛΚ αποφασίζει με ποιον θα προσέλθει ως Spitzenkanditat ενώπιον του νέου σχήματος Ευρωκοινοβουλίου ως υποψήφιο για την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, για την οποία ένα φεγγάρι ακουγόταν η ίδια η Μέρκελ, αλλά τόκοψε – τόσο οι αναφορές στο πέρασμα Μέρκελ θαρρούμε θα πληθαίνουν Μελαγχολικά.

Διαβάστε ακόμα: Brett Kavanaugh: H χειρότερη κληρονομιά του Donald Trump

TAGS :
Angela Merkel Πολιτική

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook