Το τελευταίο (αν είναι αυτό το τελευταίο: τα πράγματα πάνε τόσο γρήγορα που ποτέ δεν ξέρεις!) από τα ενδογενή επεισόδια του ψυχοδράματος Γιάνη (με ένα “ν”, φυσικά) Βαρουφάκη διέψευσε όλα εκείνα που πήγαιναν να φορτώσουν τη διαχείριση της Κυβέρνησης Τσίπρα με υπόνοιες στρατολόγησης από την όποια ελληνική αστική τάξη του κεντρικού πυρήνα του οικονομικού επιτελείου: Βαρουφάκης – Τσακαλώτος – Σταθάκης – Θεοχάρης…
Κανονικά θά ‘πρεπε να ξεκινήσουμε από Ευκλείδη Τσακαλώτο, μιας κι αυτός ανήλθε στο ασανσέρ των ευθυνών, όμως δώστε μας ολίγον ακόμη Βαρουφάκη! Γιατί μπορεί η nonchalance Βαρουφάκη στη φωτογράφιση, ας πούμε, και στην επίδειξη του αποθέματος “σωστής” πρώτης και εξοχικής κατοικίας, ή πάλι στις ενδυματολογικές επιλογές απόκρουσης των μικρομεσοαστικών συνηθειών (οι οποίες θέλουν σακάκι σκούρο, πουκάμισο χλωμό, γραβάτα κι άλλα σύμβολα υποταγής στους κώδικες ευπρέπειας), ή ακόμη-ακόμη στην pari passu συναναστροφή με τους διεθνείς συντελεστές του μιντιακού ή/και πνευματικού Πανθέου να πηγαίνει προς την κατεύθυνση του μπουνιουελικού “Le Charme Discret de la Bourgeoisie”.
Στην αφήγηση του οποίου, για όποιον δεν θυμάται, το γεύμα δεν κατορθώνεται να ολοκληρωθεί – το να μπούμε δηλαδή στην ουσία! – λόγω μιας σειράς περισπασμών και επεισοδίων διαδρομής. Σαν να λέμε… όπως όταν πάει να στηθεί διαπραγμάτευση, αλλά εσύ χρειάζεσαι να συνεντευξιαστείς, ή να τουϊττάρεις απάντηση, ή να παρέμβεις σε συνέδριο au bord du lac, ή να διασταυρώσεις τα ξίφη σου με Jon Elster, οτιδήποτε πάντως.
Όμως ποτέ, μα ποτέ!, αστός/μεγαλοαστός – “μπουρζουάς”, που θάλεγαν οι παλιότεροι του γνήσιου ΚΚ, δεν θα διενοείτο να βάλει το γραφείο Τύπου του, τους υπαλλήλους του Υπουργείου του δηλαδή, να συντάξουν και να στείλουν απάντηση σε ταλαίπωρους συντελεστές των μίντια που σου είπαν ότι βρέθηκες αποκλεισμένος από τους εταίρους σου, απάντηση που να λέει ότι μπα! εσύ τα βαριέσαι όλα αυτά τα γεύματα και τις επισημότητες. Δεν θα το έκανες όχι από σεμνότητα ή ευπρέπεια ή (μικροαστικό) savoir-vivre/savoir-faire, αλλά επειδή εσύ, ένας αληθινός bourgeois, είναι αυτονόητο ότι αυτά τα βαριέσαι. Και προσπερνάς. Δεν χρειάζεται, δεν νοείται εξήγηση και -πώς το λένε μικροαστικά;- δικαιολογία!
Πάντως, και ο επερχόμενος Τσακαλώτος την έχει την αστικότητα στη συμπεριφορά του. Αν μη τι άλλο, το κατέδειξε όταν αρνήθηκε κάθε ιδέα και ενδεχόμενο να ορισθεί αναπληρωτής στο Υπουργείο Οικονομικών (=”στον Βαρουφάκη”), αποδεχόμενος την ημι-εξορία στο Εξωτερικών (=”στον Κοτζιά”), προκειμένου να μην έρθει σε δύσκολη θέση από μια δύσκολη συνύπαρξη με τον Γιάνη. Η επιλογή του ανταμείφθηκε.
Γιατί όμως μπλέκουμε, εδώ, τις αστικές καταβολές; Επειδή στη σύγχρονη εκδοχή, αστός δεν είναι εκείνος που διαθέτει την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής – πάνε αυτά! – αλλά εκείνος που διαθέτει αρκετή άνεση, ώστε να έχει ανεξαρτησία επιλογών. Π.χ. επιλογής υπουργείου, όχι;
Διαβάστε ακόμα: Το πράσινο μίλι της Ελλάδας και η… συμπόνοια των εταίρων.