Εδώ που φτάσαμε, καθόμαστε και διαβάζουμε τις αναλύσεις του ΚΚΕ που, άθελά τους, δίνουν το πιο αισιόδοξο σενάριο σε όσους από εμάς επιθυμούμε να κλείσει επιτέλους αυτή η διαπραγμάτευση με μια κάποια συμφωνία που δεν θα μας πετάξει ακόμα πιο μακριά από το περιθώριο της Ευρωζώνης στο οποίο βρισκόμαστε ως η μόνη χώρα που παραμένει επί πέντε χρόνια σε πρόγραμμα.
Το αισιόδοξο – κι όχι απίθανο – σενάριο είναι αυτό της καλύβας του Χότζα. Ή, με πιο πολιτικούς όρους, της δημιουργίας μιας εν πολλοίς τεχνητής στο μέγεθός της έντασης, προκείμενου η Κυβέρνηση να μπορεί να ισχυρίζεται πως τα δύσκολα μέτρα που θα φέρει ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να κάνει μετά από μια σκληρή και μακρά διαπραγμάτευση.
Ακόμα κι αυτό το σενάριο έχει τις τρύπες του βέβαια. Η μία έχει ήδη αναφερθεί και είναι παραδεδεγμένη κι από κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ: μέτρα θα υπάρχουν και θα είναι σκληρά κι ελαφρώς ιδεοληπτικά. Ακόμη κι όσοι δεν τρέφουν μένος εναντίον του δημόσιου τομέα (άλλη μια πολιτική παραμόρφωση της κρίσης αυτό) αντιλαμβάνονται εύκολα πως η Κυβέρνηση πιέζει για την προστασία στρεβλώσεων που δημιουργήθηκαν από κυβερνήσεις τις οποίες είχε σκληρά αντιπολιτευτεί.
Η προτεινόμενη υπερφορολόγηση αντανακλά τις απόψεις της Κυβέρνησης για τον ιδιωτικό τομέα, τον οποίο μάλλον θεωρούν ολοσχερώς κι απολύτως διεφθαρμένο, φοροδραπέτη και κακοπληρωτή. Από την άλλη πλευρά, τι πάει να πει “προστασία των συντάξεων” σε μια χώρα που νομοθέτησε συνταξιοδοτικά μοντέλα βασισμένα σε αριστερόστροφα σοσιαλδημοκρατικά και δίκαια συστήματα σκανδιναβικών κρατών, τα οποία στη συνέχεια “μπασταρδέψαμε” με εξαιρέσεις που βόλευαν “ευγενή” ταμεία και κλάδους που είχαν καλύτερη πρόσβαση στον εκάστοτε υπουργό και τους βουλευτές;
Πόσο αριστερό και δίκαιο είναι να μην υπάρχει αναλογικότητα, πόσο αριστερό και δίκαιο είναι να μη θέλουν να “λερωθούν” τα ευγενή ταμεία από την ενοποίησή τους με άλλα, πόσο αριστερό και δίκαιο είναι κάποιος που παίρνει σύνταξη στα 55 του να παίρνει περισσότερα λεφτά από κάποιον που παίρνει σύνταξη στα 65, επειδή οι συνδικαλιστές του συνέτρωγαν με περισσότερους βουλευτές;
Μια Κυβέρνηση που θέλει να είναι δίκαιη και γενναία, γνωρίζοντας πια τις δυνατότητες που έχει η χώρα, δεν πρέπει να πει στους ευνοημένους αυτού του συστήματος πως το Κράτος από εδώ και στο εξής θα πληρώνει όσο μπορεί; Και πώς θα κοιτάξει μετά τους νέους εργαζόμενους που πληρώνουν εισφορές ή δουλεύουν ανασφάλιστοι, πιστεύοντας πως οι ίδιοι δεν θα απολαύσουν την ίδια μεταχείριση από αυτήν που σήμερα συγχρηματοδοτούν;
Προσωπικά, εξαιρώντας κάποιους ακραίους, δεν γνωρίζω κάποιον που να επιθυμεί μείωση συντάξεων σε ανθρώπους που λαμβάνουν ένα πραγματικά μικρό ποσό ή που έχουν προβλήματα υγείας ή πληρούν άλλα, λογικά, κοινωνικά κριτήρια. Αλλά γνωρίζω πολλούς που μένουν με πολλές απορίες όταν ακούνε τη μόνιμη επανάληψη της κόκκινης γραμμής για “ΚΑΜΙΑ μείωση συντάξεων”. Και που δεν βρίσκουν απαντήσεις στο παλιό κόλπο της επίρριψης ευθυνών στους προηγούμενους. Είσαι κυβέρνηση τώρα, διόρθωσε την αδικία εσύ, λέμε.
Με τούτα και με κείνα, κι ενώ η υπομονή μας εξαντλείται στα κρίσιμα εικοσιτετράωρα, η Κυβέρνηση, είτε επιθυμεί ρήξη είτε συμφωνία, πρέπει να αλλάξει σχέδιο. Διότι οι υποσχέσεις για ανάπτυξη, για λιγότερα φορολογικά βάρη, για υποταγή της Ευρώπης στο αίτημα της κατάργησης της λιτότητας είναι βέβαιο πως αποκτούν χαρακτήρα μακροπρόθεσμου οράματος κι όχι άμεσου στόχου.
Σε ό,τι αφορά τις μεγαλοστομίες περί προστασίας της ευρωπαϊκής δημοκρατίας μέσω της συμφωνίας, οφείλουμε να υπενθυμίσουμε πως οι ευρωπαϊκές δημοκρατίες έχουν επιβιώσει από πολέμους, δικτατορίες και ακραίες κρίσεις πολύ χειρότερες από την περικοπή συντάξεων και την αύξηση του ΦΠΑ. Και πως στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές δημοκρατίες εκλέγουν κυβερνήσεις με τις ίδιες δημοκρατικές διαδικασίες. Δεν μπορείς να ζητάς αλληλεγγύη και σεβασμό στη λαϊκή εντολή όταν διεκδικείς μοναδικότητα ακόμη και σ’ αυτό το κεκτημένο.
Διαβάστε ακόμα: O Δρ. Χάος διαπιστώνει πως η “πρώτη φορά Αριστερά” θα είναι και το τέλος της.