Από μια άποψη, το να έχεις να δώσεις αναφορά μόνο στον εαυτό σου σε αποδεσμεύει και σε δυναμώνει. Ωστόσο, πάντα παραμονεύει ένα παράπονο και μια αθεράπευτη πληγή. (Η φωτογραφία είναι μια ευγενική παραχώρηση του Γιώργου Κωνσταντινίδη)

Ήμουν 15 χρόνων όταν ορφάνεψα διπλά. Τον πατέρα δεν τον θυμάμαι. Εξαφανίστηκε στα δυο μου χρόνια, χωρίς ποτέ κάποιος να μου εξηγήσει τους λόγους. Κάποτε ήρθαν στην κατοχή μου, οι αιτιολογήσεις του διαζυγίου. Πολύ σκληρές, παράξενες.

Ζήσαμε στο σπίτι με τη μαμά και τη θεία. Την αγαπημένη, που συντρόφευσα μέχρι το τέλος της ζωής της πριν από μερικά χρόνια. Ακόμα με τρυφερεύει το τελευταίο της χαμόγελο, όταν είχα πάει να τη δω. Και μετά πόνος, ακόμα και σήμερα.

Η μαμά ανέκαθεν μ’ αγαπούσε και μ’ ενοχλούσε. Έμενα συχνά μόνος να χαζεύω τις ηλιαχτίδες στο ξύλινο πάτωμα, το διάβασμα ήταν καταφύγιο, σκοτείνιαζα όταν καθημερινά μάλωνε με τις αδελφές της. Υστερία που με πλήγωνε. Μια μέρα με χαστούκισε, επειδή αυνανιζόμουν στο μπάνιο. Θεώρησα νωρίς πως δεν είχα στήριγμα. Πως έπρεπε να δημιουργήσω τον εαυτό μου εξ αρχής. Το σχολείο έγινε γυμναστική.

Αργότερα συνειδητοποίησα πως ό,τι αποτυχημένο είμαι σήμερα οφείλεται σ’ αυτό. Παράξενος, γοητευτικός, μπατίρης, αλλά όχι για πολλά-πολλά. Και, φυσικά, στα 58 μου μόνος.

Ώσπου μια μέρα, κατευθυνόμενοι στο «εξοχικό» στη Δροσιά, ήρθε από μια κάθετο ένα αυτοκίνητο κι έπεσε πάνω μας. Εκείνη εκτοξεύτηκε απ’ το παρμπρίζ. Την αγκάλιασα πάνω στο δρόμο. Μετά έφυγε.

Συγχωρέστε με, αλλά ο θάνατός της μ’ ανακούφισε. Ένιωσα ελεύθερος, βλακωδώς «εγώ.» Υιοθετήθηκα από την οικογένεια του πάνω ορόφου, ανόρεχτα, ώσπου ανακάλυψα ότι έψαχναν τις τσέπες μου, μπας και υπήρχαν χρήματα που είχα σουφρώσει.

Έφυγα με την αίσθηση του κυνηγημένου. Φώλιασα στην αγαπημένη θεία και τον άντρα της που με αγάπησε περισσότερο από παιδί του. Ακόμα έχω το μικρότερο ραδιοφωνάκι της εποχής που μου χάρισε, ερχόμενος απ’ την Ιαπωνία.

Μετά έφυγα για Στρασβούργο. Ωστόσο, τα σημεία αναφοράς ήταν πάντα απόντα. Αλλά αποδείχτηκα ανεπίδεκτος ψυχανάλυσης. Αργότερα συνειδητοποίησα πως ό,τι αποτυχημένο είμαι σήμερα οφείλεται σ’ αυτό. Παράξενος, γοητευτικός, μπατίρης, αλλά όχι για πολλά-πολλά. Και, φυσικά, στα 58 μου μόνος.

Από μια άποψη, το να έχεις να δώσεις αναφορά μόνο στον εαυτό σου σε αποδεσμεύει και σε δυναμώνει. Ωστόσο, πάντα παραμονεύει ένα παράπονο και μια αθεράπευτη πληγή.

 

Διαβάστε ακόμα: Οι νεότεροι ποιητές για τη μητέρα

 

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top