Η Αριστερά θα είναι πάντα Νέα, αλλά και παλιά… 
Ξενοφών Κοντιάδης: «Ως φαινόμενο, o Kασσελάκης υποκρύπτει έναν κίνδυνο για τη δημοκρατία» 
Η κατάντια του ΣΥΡΙΖΑ: σε λίγο δεν θα γεμίζει ούτε ταξί 
Στέφανος Κασσελάκης: η εικόνα νίκησε τη θλιμμένη αριστερίλα 
Κεν, Τσε ή Πασιονάρια; Ποιος θα είναι ο νέος αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ; 
Αυτό που απ’ ότι φαίνεται δεν γίνεται αντιληπτό από το κυβερνητικό στρατόπεδο είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας «παρέδωσε» τη φυσική του υπόσταση όταν έγινε Πρωθυπουργός. Πλέον δεν είναι ο 44χρονος χαμογελαστός Αλέξης, αλλά ο Κυβερνήτης της Ελλάδας. (Φωτογραφία: Nikos Libertas / SOOC)
Οι περισσότεροι γνωρίζουμε τον Ουίνστον Τσώρτσιλ για την ιστορική ομιλία του τον Μάιο του 1940 στο βρετανικό Κοινοβούλιο, όπου το μόνο που υποσχέθηκε στους συμπατριώτες του ήταν «αίμα, πόνο, δάκρυα και ιδρώτα». Προσωπικά, όμως, μεγαλύτερη εντύπωση μου έχει κάνει η απάντησή του στην ερώτηση ποια θεωρούσε την καλύτερη χρονιά του. «Το 1940 σίγουρα», είχε πει ο Τσώρτσιλ, αναφερόμενος στο έτος που το σύνολο της Ευρώπης λίγο έλειψε να χαιρετά με το δεξί χέρι σηκωμένο ψηλά.
Η απάντηση του κορυφαίου πολιτικού αναδύεται στη σκέψη μου κάθε φορά που κάποια κρίση ταράζει το ελληνικό πολιτικό σύστημα, αποδεικνύοντας ξεκάθαρα ότι για την κατάντια μας ευθύνεται και η απόλυτη γύμνια μας σε επίπεδο ηγεσίας.
Η απάντηση του Τσώρτσιλ δείχνει, όμως, και κάτι ακόμα: ο πραγματικός ηγέτης «τρέφεται» από κάθε κρίση, μεγαλουργεί μέσα σε αυτή και οδηγεί τον λαό του ακόμα και μέσα από… αίμα, πόνο, δάκρυα και ιδρώτα. Σε τελική ανάλυση ο ηγέτης «αναζητά» την κρίση, για να επωμιστεί την ευθύνη που κανείς άλλος δεν μπορεί να σηκώσει στους ώμους του. Είναι μια ενστικτώδης, σχεδόν πρωτόγονη αντίδραση. Άλλωστε, οι ηγέτες που «πέφτουν» μετά από σκληρή μάχη ίσως και να σηκωθούν ξανά. Αυτοί, όμως που κρύβονται στα μετόπισθεν δεν είναι Ηγέτες, είναι Ηγεμόνες. Και τελικά καταλήγουν υποσημείωση της Ιστορίας.
Τις τελευταίες ημέρες και με αφορμή την ανείπωτη τραγωδία με τους -άγνωστο ακόμα πόσους νεκρούς στο Μάτι- η χώρα εμφανίζεται πρακτικά ακέφαλη. Σε κάποιους μπορεί να ακούγεται βαρύ. Σε κάποιους άλλους ίσως φανεί ως φτηνή αντιπολίτευση. Είναι, όμως, κοινή πεποίθηση ότι στο πρώτο έκτακτο γεγονός χωρίς επικοινωνιακή διέξοδο, ο Πρωθυπουργός της χώρας κρύβεται σαν μικρό παιδί.
Η αποτελεσματική ηγεσία απαιτεί ισχυρή ψυχολογική βάση. Η αυτογνωσία, η ψυχραιμία και η ανάληψη ευθύνης είναι κρίσιμοι παράγοντες. Αν δεν γνωρίζεις ποιος είσαι και τι επιπτώσεις έχουν οι αποφάσεις σου, ρισκάρεις να εκτροχιάσεις ολόκληρη την ομάδα σου.
Η σύγχυση που έχει προκληθεί φαίνεται από τις τραγελαφικές γραμμές άμυνας που στήνουν τα κυβερνητικά στελέχη, αφενός για να αποποιηθούν οποιαδήποτε επιχειρησιακή ευθύνη, αφετέρου για να περισώσουν την πολιτική υπόσταση του Κυβερνήτη: έφταιγαν οι μάντρες, έφταιγαν τα αυθαίρετα, έφταιγε ο αέρας, έγινε ο, τι καλύτερο ήταν δυνατό… Η επιτομή, όμως, της αυτογελοιοποίησης ήρθε όταν ο υπουργός Επικρατείας «παρακάλεσε» τους πολίτες αυτής της χωράς να μην «βαράνε» τον Κυβερνήτη τους γιατί είναι μόλις…. 44 ετών.
Διαβάστε ακόμα: Όταν το διαδίκτυο έκανε σουρωτήρι κάθε κυβερνητική γραμμή άμυνας
Το εν λόγω επιχείρημα θα ήταν πραγματικά γελοίο αν δεν ήταν τρομακτικό. Δηλαδή αν αύριο, για παράδειγμα, ένα από τα καθημερινά επεισόδια στο Αιγαίο κλιμακωθεί -από ανθρώπινο λάθος- σε τοπική σύγκρουση, να αναμένουμε ότι ο Πρωθυπουργός θα κλειστεί στο δωμάτιό του και θα κρυφτεί κάτω από τα μαξιλάρια μέχρι να περάσει η αναμπουμπούλα;
Αυτό που απ’ ότι φαίνεται δεν γίνεται αντιληπτό από το κυβερνητικό στρατόπεδο είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας «παρέδωσε» τη φυσική του υπόσταση όταν έγινε Πρωθυπουργός. Πλέον δεν είναι ο 44χρονος χαμογελαστός Αλέξης, αλλά ο Κυβερνήτης της Ελλάδας. Ο θεσμός του Πρωθυπουργού έχει καταπιεί το χαμογελαστό παιδί, την απειρία και τα άγχη του. Και έτσι πρέπει να γίνεται σε μια Κοινοβουλευτική Δημοκρατία: ο ένοικος του Μαξίμου δεν είναι ούτε Αλέξης, ούτε Κώστας, ούτε Γιάννης. Είναι Πρωθυπουργός.
Η επίσκεψη-αστραπή του Αλέξη Τσίπρα στο Μάτι, τη Δευτέρα 30/7. (Φωτογραφία από τον λογαριασμό του Αλέξη Τσίπρα στο Twitter)
Μέχρι τώρα η ανεπάρκεια στη διαχείριση μεγάλων κρίσεων κουκουλωνόταν με επικοινωνιακά φτιασιδώματα. Η συνταγή ήταν απλή. Υπέρτερες δυνάμεις ή φανταστικοί εχθροί υποχρέωναν τον Κυβερνήτη να υποκύψει προκειμένου τελικά να προστατέψει τον ίδιο το λαό. Ο Κυβερνήτης έκανε πίσω όχι γιατί ο ίδιος δεν άντεχε τη σύγκρουση αλλά γιατί κύριο μέλημά του ήταν το λαϊκό συμφέρον.
Φυσικά επρόκειτο για τέχνασμα που για κάποιο ανεξήγητο, σε εμένα, λόγο πάντα έπιανε. Κάθε τέχνασμα, όμως, όσο καλό και αν είναι, έχει ένα σημείο θραύσης. Μόλις ξεπεραστεί ολόκληρο το οικοδόμημα καταρρέει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.
Στην περίπτωση της φωτιάς στο Μάτι ήταν η απουσία «κακού». Ποιον να κατηγορήσεις όταν δεν έχεις εμπρηστές στα χέρια σου; Εκεί έγινε το μοιραίο λάθος. Στην προσπάθεια να διασωθεί το κύρος του «ηγέτη» επιλέχθηκαν ως αποδιοπομπαίος τράγος τα θύματα! Τα ‘θελαν και τα ‘παθαν αφού έκτισαν εκτός σχεδίου! Και ξάφνου η εικόνα του Ηγέτη αποκαθηλώθηκε μονομιάς και μπροστά σε όλους αναδύθηκε η μορφή του Ηγεμόνα, που έρχεται να «σκοτώσει» για δεύτερη φορά τους υπηκόους του προκειμένου να διασωθεί ο ίδιος. Ηγεμόνας με τα όλα του δηλαδή.
Τα τελευταία τρία χρόνια ο Αλέξης Τσίπρας ισορροπούσε με θαυμαστή επιδεξιότητα στο χείλος του γκρεμού. Την τελευταία εβδομάδα, όμως, έκανε ένα μεγάλο βήμα μπροστά.
Διαβάστε ακόμα: Όταν στην Ελλάδα «πέθανε» και ο σεβασμός για το θύμα
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
