Μιχάλης Στύλλας: «Όταν τρέξεις λίγα λεπτά, αυτό που σε τραβούσε πίσω, σε τραβάει μπροστά»

Ο Μιχάλης Στύλλας στον κορυφαίο υπερμαραθώνιο ορεινού τρεξίματος Rodopi Adventurum 100 miles. (Φωτό: Babis Giritziotis/GOexperience, ROUT 2014).

Ποια είναι η βασική σας ασχολία στη ζωή;
Γεωλόγος, διαχειριστής ορειβατικού καταφυγίου στον Όλυμπο, ορειβάτης και ενίοτε δρομέας.

Γιατί τρέχετε;
Σίγουρα όχι για να φτάσω από το σημείο Α στο σημείο Β στον ελάχιστο δυνατό χρόνο. Το τρέξιμο είναι φυσική άσκηση και συντελεί με διάφορους τρόπους σε μια υγιεινή ζωή, νου και σώματι, δρα ως πνευματική χαλάρωση και είναι γενικά αθλητική δραστηριότητα με απεριόριστο φάσμα τόσο στο χώρο όσο και στο χρόνο, κι αυτό είναι που με εξιτάρει περισσότερο.

Ποιος είναι ο στόχος σας;
Η εμπειρία, η εξερεύνηση ενός καινούργιου τόπου και η συνεύρεση με τον εαυτό μου, τον οποίο χάνω συχνά-πυκνά, λόγω των γοργών και αλλοπρόσαλλων ρυθμών της προσωπικής μου ζωής.

Στον 6ο Ορειβατικό Μαραθώνιο Ολύμπου, το Σεπτέμβριο του 1991, σε ηλικία 17 ετών. Ήταν η πρώτη του φορά σε αγώνα. «Από τότε και με σύμμαχο τη γονική προτροπή, πάντα φανταζόμουν να γίνω σαν τον Γιάννη Κούρο και να τρέξω έναν υπερμαραθώνιο». (Φωτό: αρχείο Μιχάλης Στύλλας).

Ποιο είναι το κίνητρό σας για να βγείτε από την πόρτα ακόμα και όταν είστε κουρασμένος;
Το ότι γνωρίζω πλέον πολύ καλά ότι τρώγοντας έρχεται η όρεξη –μετά τα πρώτα δέκα λεπτά η κούραση εξαγνίζεται. Όταν τρέξεις τα πρώτα λεπτά αυτό που πριν σε τραβούσε προς τα πίσω, αλλάζει ρου και σε τραβάει μπροστά.

Έχετε κάποιο ρούχο ή αξεσουάρ-φετίχ που φοράτε στο τρέξιμο;
Όχι, απολύτως κανένα. Θεωρώ ότι το τρέξιμο είναι το πιο απλό και φυσικό άθλημα του κόσμου. Το μόνο που χρειάζεται κάποιος είναι σίγουρα ένα «καλό» ζευγάρι παπούτσια κι επίσης ένα καλό σετ ένδυσης, ώστε να αποφεύγονται τραυματισμοί που οφείλονται στην τριβή μεταξύ ρούχων και δέρματος, ιδιαίτερα μετά από πολύωρες προσπάθειες. Για μένα, τίποτα παραπάνω.

Τρέχετε μετά μουσικής;
Όχι, επειδή τρέχω μόνο στο βουνό, μου αρέσει να ακούω τους φυσικούς ήχους, καθώς και τον Μιχάλη, που άλλοτε μιλάει δυνατά και άλλοτε βουβά, αλλά δεν ράβει το στόμα του. Όταν, βέβαια, τα χιλιόμετρα και οι ώρες αποκτήσουν διψήφιο χαρακτήρα υπάρχει μια χαρακτηριστική σιωπή, η σιωπή της ψυχής, κι αυτό είναι το κύριο ζητούμενο.

Ιούλιος του 2000, Death Valley California, ώρα 11 π.μ., 45ο C. Ο Μιχάλης Στύλλας τρέχει πάνω στην άσπρη γραμμή, για να μην κολλήσουν τα παπούτσια του στην καυτή άσφαλτο. (Φωτό: αρχείο Μιχάλης Στύλλας)

Διαβάστε ακόμα: Νίκος Κωστόπουλος – «Τρέχω για να εξελίσσομαι ως άνθρωπος».

Τι σας «ρίχνει» στο τρέξιμο;
Τα εκτεταμένα τμήματα χωρίς ιδιαίτερες κλίσεις (ισιάδια).

Και τι σας «ανεβάζει» περισσότερο;
Οι μεγάλες και σταδιακές ανηφόρες και οι απότομες κατηφόρες, γιατί αντικατοπτρίζουν πολύ καλά τα σκαμπανεβάσματα της ζωής. Εύκολες ανηφόρες δεν υπάρχουν, κάθε μέτρο πρέπει να κερδηθεί με κόπο, αλλά ο κατήφορος είναι πάντα γρήγορος και πολλές φορές οδυνηρός, τόσο στους τετρακέφαλους και τα γόνατα όσο και στον εγωισμό του καθενός μας…

Τι σκέφτεστε όταν διανύετε μεγάλες αποστάσεις;
Κατά τις πρώτες ώρες ο νους αναλώνεται στις εμπειρίες-μνήμες των ημερών προ του αγώνα. Μετά το πρώτο οκτάωρο αρχίζει το «ταξίδι»: νεανικές αταξίες, αγαπημένα πρόσωπα, επικείμενοι ορειβατικοί στόχοι, επιστημονικές αναζητήσεις, εσωτερικές ανησυχίες –όπως το πού οδεύω ως άνθρωπος σε αυτό το κοσμικό αστείο που λέγεται ζωή– και πάει λέγοντας. Όσο δύουν τα χιλιόμετρα, τόσο η σκέψη επικεντρώνεται στον τερματισμό, ενώ τα τελευταία χιλιόμετρα, όπου κάθε βήμα φέρνει κοντύτερα τη λύτρωση, οι σκέψεις έχουν πλέον στερέψει… Σε οδηγεί μόνο η ψυχή, κάτι σαν τον αυτόματο πιλότο των αεροπλάνων.

Στην κορυφή του Mount Whitney, στα 4.421 μ., έχοντας ολοκληρώσει το περιβόητο Death Valley Crossing (Φωτό: αρχείο Μιχάλης Στύλλας).

Από πού αντλείτε έμπνευση για να πάτε ένα χιλιόμετρο παρακάτω όταν φτάνετε στα όριά σας;
Go as far as you can see and then you will see that you can go further: είναι, νομίζω, ένα από τα βασικά κίνητρα της ζωής, βασιζόμενο στην περιέργεια και σε ένα υγιές αλλά ιδιαίτερο είδος απληστίας που σε κάνει να θες να δώσεις περισσότερο και όχι να πάρεις, όπως συμβαίνει για παράδειγμα με τα υλικά αγαθά. Ο ψυχισμός, που λέγαμε πριν, έμφυτος στον κάθε θνητό (η φλόγα του Προμηθέα), η οποία θέλει προσπάθεια για να ξεθαφτεί και να λάμψει από τα βάθη του πηγαδιού που λέγεται ψυχή, την άβυσσο που αναφέρεται στη λαϊκή θυμοσοφία.

Το τρέξιμο είναι για εσάς και διαλογισμός; Νιώθετε ότι σας ωφελεί και ψυχικά;
Καθετί που πραγματώνεται στη φύση και χαρακτηρίζεται από ευγενείς αξίες, όπως και το ορεινό τρέξιμο, ωφελεί ψυχικά τον άνθρωπο. Η διαλογιστική φύση του τρεξίματος είναι αναμφισβήτητη από αρχαιοτάτων χρόνων τόσο στις ανατολικές όσο και στις δυτικές κουλτούρες.

Είναι αλήθεια ότι προκαλεί έναν γλυκό «εθισμό»; Πόσο εξαρτημένος νιώθετε;
Πλέον καθόλου. Εάν έμαθα κάτι από τα βουνά ως ορειβάτης είναι να είμαι ελεύθερος κι αυτό συνετέλεσε στην αποκήρυξη πολλών εξαρτήσεων, συμπεριλαμβανομένου και του τρεξίματος. Όταν νιώθω την ανάγκη, όταν το θέλω πραγματικά, τρέχω. Όταν όχι, κάθομαι και πίνω ένα ή και περισσότερα ποτήρια κρασί με την αγαπημένη μου Anne, αδιαφορώντας εντελώς για το τρέξιμο, την ορειβασία και τις υπερβάσεις. Ο έρωτας, άλλωστε, είναι η μεγαλύτερη υπέρβαση που κάνει ο κάθε άνθρωπος.

Διαβάστε ακόμα: Χρήστος Λάμπρης – Πώς ο φίλος του Μιχάλης Τσουκιάς του έσωσε τη ζωή στα Ιμαλάια.

Ηθικόν ακμαιότατον στον αγώνα Wonderland Trail στο Mount Rainier, το καλοκαίρι του 2001. (Φωτό: αρχείο Μιχάλης Στύλλας).

Έχετε λάβει μέρος σε αγώνες; Τι σας έμεινε από την εμπειρία;
Έχω λάβει μέρος σε πολλούς αγώνες. Μου έχουν μείνει οι φυσικές ομορφιές κάθε περιοχής, οι άνθρωποι που στελεχώνουν τους αγώνες (εθελοντές, οι πραγματικοί ήρωες), η συντροφικότητα μεταξύ των αθλητών και η γλυκιά γεύση της μπίρας μετά την επιτυχή ή ανεπιτυχή (δεν έχει απολύτως καμία σημασία) ολοκλήρωση της προσπάθειας.

Έχετε τρέξει σε μαραθώνιο;
Ναι, αλλά δεν θα το ξαναέκανα. Αφενός γιατί δυσκολεύομαι με την άσφαλτο και αφετέρου γιατί προτιμώ τα μονοπάτια στο βουνό, σε αντίθεση με διαδρομές πέριξ των μεγάλων αστικών κέντρων.

Ποια είναι η κορυφαία σας επίδοση έως σήμερα;
Οπωσδήποτε οι τερματισμοί στο Badwater 135, στο Death Valley της California (42 ώρες και κάτι, 11η θέση), στο Iditasport της Αλάσκα (9η θέση) και οι 28 ώρες και κάτι στο Cascade Crest Classic 100 miles. Αλλά, όπως προανέφερα, ο χρόνος δεν έχει πλέον απολύτως καμία σημασία για μένα, παρά μόνο η προσπάθεια και η εμπειρία. Δεν είναι του χαρακτήρα μου να αναλώνομαι σε ανταγωνιστικά παιχνίδια. Το έμαθα και αυτό δια της σκληρής οδού, αφού έφαγα τα μούτρα μου σε αρκετές περιπτώσεις, όταν ο εγωισμός και η «καλή θέση» υπερίσχυσαν της εμπειρίας και της ευχαρίστησης που αντλείται από το τρέξιμο.

Ποιο είναι το αγαπημένο σας υγιεινό σνακ;
Ο χαλβάς. Προτιμάω τα πιο φυσικά σνακ από τα πιο «εξελιγμένα».

Έχετε τραυματιστεί τρέχοντας;
Όχι ποτέ, απλώς γιατί έμαθα από πολύ μικρή ηλικία να ακούω το σώμα μου. Όταν το σώμα δεν θέλει άλλο, η προσπάθεια σταματά ή ο ρυθμός χαλαρώνει. Θέλω να μπορώ να τρέχω μέχρι να γεράσω, οπότε προσέχω.

Πού τρέχετε συνήθως και γιατί;
Στον Όλυμπο, γιατί εκεί μένω οκτώ περίπου μήνες το χρόνο.

Ποιο είναι το ωραιότερο σημείο που έχετε τρέξει;
Πολλά, δεν μπορώ να ονομάσω ένα. Τα δάση του Oregon, τα μονοπάτια των Ιμαλαΐων, η έρημος στην Κοιλάδα του Θανάτου και τα μονοπάτια στο Sequoya National Park στην California, το μονοπάτι της «Εποχής του Χρυσού» στην Αλάσκα και πολύ πρόσφατα τα μονοπάτια των ιταλικών Άλπεων έχοντας συμμετάσχει στον πολύ δύσκολο Γύρο των Γιγάντων (Tor Des Geants, 330 χλμ.) στην κοιλάδα της Aosta. Δεν αμελώ και το σπίτι μου, τον Όλυμπο (μαζί με όλα τα ελληνικά βουνά), μέρος το οποίο έχει πολύ ιδιαίτερη σημασία για μένα.

Οκτώβριος 2001, Mount Rainier National Park. Ολοκληρώνοντας το γύρο του Mount Rainier (Wonderland Trail), απόστασης 160 χλμ., αυτόνομος, χωρίς εξωτερική βοήθεια, σε 40 ώρες. (Φωτό: αρχείο Μιχάλης Στύλλας).

Διαβάστε ακόμα: Έτσι κατακτήθηκε ο Όλυμπος το 1913 από δυο Ελβετούς φιλέλληνες κι έναν ξυπόλητο κατσικοκυνηγό.

Έχετε τρέξει στο σκοτάδι και πού;
Σε πολλές περιπτώσεις, μιας και οι περισσότεροι αγώνες στους οποίους έχω λάβει μέρος διαρκούν περισσότερο από 24 ώρες. Το τρέξιμο στο σκοτάδι είναι το αγαπημένο μου. Τη νύχτα η προοπτική αλλάζει και οι αισθήσεις αμβλύνονται σε μεγάλο βαθμό, παρασύροντας το νου σε περίεργα παιχνίδια. Επίσης, κατά τη νύχτα ο χρόνος αποκτάει άλλη σημασία, γίνεται πιο ελαστικός!

Κάνετε διατάσεις;
Ναι, νομίζω ότι στο τρέξιμο οι διατάσεις είναι τόσο σημαντικές όσο και η προπόνηση. Βοηθούν πολύ στην αποκατάσταση του μυϊκού συστήματος.

Πώς μετράτε την απόσταση που διανύετε;
Απλώς δεν τη μετράω…

Thorong Phedi 4.400 μ., Νεπάλ, Μάρτιος 2002. Στο lodge του μικρού οικισμού, έχοντας εγκαταλείψει τον αγώνα Annapurna Mandala Trail των 320 χλμ. και υπομένοντας τον πυρετό και τη διάρροια. (Φωτό: αρχείο Μιχάλης Στύλλας).

Προτιμάτε να τρέχετε μόνος ή με παρέα;
Μόνος. Αφενός μεν γιατί οι ώρες της προπόνησης είναι αλλοπρόσαλλες και αφετέρου επειδή είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για επανεκκίνηση της διαλογιστικής χροιάς του τρεξίματος. Ούτως ή άλλως στη δουλειά μου συναναστρέφομαι με πολύ κόσμο και το τρέξιμο είναι μια εξαιρετική ευκαιρία για λίγη ησυχία και πολύ μονόλογο.

Barefoot (ξυπόλυτο) τρέξιμο;
Ναι, στις ατέλειωτες αμμώδεις παραλίες του Oregon, όταν έμενα στις ΗΠΑ. Καλή περίπτωση με μια δόση ρεφλεξολογίας. Κάνει πολύ καλό στο κυκλοφοριακό και συστήνεται ανεπιφύλακτα σε όσους έχουν πάθει κρυοπαγήματα στα πόδια, όπως του λόγου μου.

Αλήθεια τώρα: Δεν υπάρχουν εβδομάδες ή ακόμα και μήνες που βαριέστε να πάτε για τρέξιμο;
Φυσικά. Και όταν δεν υπάρχει διάθεση δεν πάω για τρέξιμο –είναι απλό. Η διασκέδαση και η ψυχαγωγία του ανθρώπου σε οποιαδήποτε μορφή της δεν είναι καταναγκαστική. Έτσι υπάρχει χώρος για άλλα πράγματα, μιας και το τρέξιμο δεν αποτελεί το μοναδικό ενδιαφέρον-χόμπι της ζωής μου.

Τελικά έχει πλάκα να τρέχεις ή είναι συνήθεια για μαζοχιστές;
Η αλήθεια είναι ότι το τρέξιμο για τον καθένα είναι συνδυασμός καταστάσεων, τόσο εσωτερικών όσο και εξωτερικών. Στα μάτια του κόσμου που αρέσκεται στην καθιστική ζωή είναι σίγουρα μια συνήθεια για μαζοχιστές. Για μένα, και πλάκα έχει, αλλά και είναι μια υγιεινή συνήθεια με πολλές θετικές και λίγες, πολύ λίγες, αρνητικές επιπτώσεις.

Γιατί νομίζετε ότι όλοι έχουν «τρελαθεί» τα τελευταία χρόνια και παίρνουν τους δρόμους τρέχοντας;
Μακάρι να ήταν όλοι. Απλώς στην Ελλάδα, όπου περίπου το 2% του συνολικού πληθυσμού αθλείται συστηματικά, σε ολοένα και περισσότερους ανθρώπους αρέσει να τρέχουν κι αυτό είναι που μετράει. Οι λόγοι σίγουρα είναι πολλοί και το αποτέλεσμα άκρως ευεργετικό, τόσο για τον καθένα ξεχωριστά όσο και για την κοινωνία.

Έχετε κάποιον αγαπημένο δρομέα;
Τον Γιάννη Κούρο (δεν χρειάζονται συστάσεις) και τη μητέρα μου Αρετή –η οποία μέχρι την ηλικία των 60 ετών έτρεχε και στον Olympus Marathon και στον Ορειβατικό Μαραθώνιο Ολύμπου–, που μαζί με τον Νικόλα (τον πατέρα μου) μού έδειξαν το δρόμο της ανεύρεσης των αξιών της ζωής μέσω της άθλησης στη φύση.

Η προετοιμασία του «πολεμιστή», πριν από τον αγώνα Rodopi Adventurum 100 miles –ROUT. (Φωτό: Babis Giritziotis/Goexperience).

//Ο Μιχάλης Στύλλας είναι αθλητής της «The North Face».

Διαβάστε ακόμα: Έτσι έγιναν –και ο Μιχάλης Στύλλας ανάμεσά τους– η πρώτη ελληνική αποστολή που ανέβηκε στο Έβερεστ στις 16 Μαΐου 2004.

TAGS :
fitness αθλητισμός γιατι τρέχω ζωή Μιχάλης Στυλλάς

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook