Αντιπολίτευση πλέον μόνον εκτός Βουλής

“Η Αριστερά μένει προσκολλημένη στις ληγμένες ιδεοληψίες της και ακυρώνει τον αντιπολιτευτικό της λόγο”, γράφει ο Σακελλάρης Σκουμπουρδής. Στη φωτογραφία, έργο του περίφημου του Banksy με θέμα το βρετανικό Κοινοβούλιο πριν το Brexit και τίτλο “The Devolved Parliament”. Ο πίνακας θα τεθεί σε δημοπρασία στις 3 Οκτωβρίου από τον οίκο Sotheby’s με εκτιμώμενη τιμή πώλησης τα 1,5-2 εκατομμύρια λίρες.

Αναλαμβάνοντας πρόσφατα την χώρα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν είχε τέρμινα χάριτος. Έπρεπε να πέσει με τα μούτρα στην φωτιά, ώστε να καταφέρει σύντομα να αναστρέψει το αδιάκοπο καθοδικό σπιράλ. Πιστεύαμε, αφού, ότι με ακινησία/αδράνεια/σήψη τοκίζοντας στην επιδοματική φτώχεια, σύντομα θα καρποφορούσαν τα λεφτόδεντρα και η συγκομιδή θα προκαλούσε αύξηση μισθών. Τότε καπάκι θα τρυγούσαμε και την χωρίς έλεος προϊούσα ανάπτυξη.
Ατυχώς για την βλαμμένη ιδεοληψία μας συνέβη αυτό που γράφαμε στο προηγούμενο: «ενίοτε, σε κρίσιμες περιστάσεις, η προνεωτερική κοινωνία μας περιέργως τα μυρίζεται κάτι τέτοια διακυβεύματα». Έτσι, απομακρύνθηκε εκλογικά ο χαβαλές και δόθηκε πρωτοφανής χώρος στην σοβαρότητα.

Η αυτονόητη (;) αναγκαιότητα Αντιπολίτευσης

Η έννοια της Αντιπολίτευσης δεν προέκυψε ξεκούδουνα στην Ιστορία της Πολιτικής. Η εξ ορισμού ατελής Δημοκρατία (σε αντίθεση με όλους τους παρανοϊκούς «τέλειους» ολοκληρωτισμούς, που έχουν ως αυτόματο πιλότο την Απόλυτη Αλήθειά τους) έχει ανάγκη από διαρκείς «διορθώσεις». Οδηγός τους καθίσταται η Αντιπολίτευση, που κριτικάρει/πιέζει προς μια άλλη «καλύτερη» πορεία των δημόσιων πραγμάτων.

Σε αυτό το διαρκές νταραβέρι, η Συμπολίτευση, διατηρώντας πάντα την πρωτοβουλία των κινήσεων, βοηθιέται να κυβερνάει καλύτερα. Αλλά και η Αντιπολίτευση μπαίνει για κάθαρση στον ενάρετο δημοκρατικό κύκλο: «Το-Πλυντήριο-της-Εξουσίας», λοιπόν, εξασφαλίζοντας δύο σπουδαία καλά. Και ‘καθαρίζεται’ από την φθορά της εξουσίας, ώστε να είναι έτοιμη/φρέσκια, όταν και εφόσον η νυν Συμπολίτευση κλείσει τον κύκλο της. Αλλά και με πιεστική κριτική βελτιώνει το πολιτικό προϊόν της κυβερνώσας Συμπολίτευσης.

Μόνο σε μια περίπτωση δεν αρκεί το Πλυντήριο της Εξουσίας να καθαρίσει τους λεκέδες μιας απερχόμενης Συμπολίτευσης, οπότε συντρέχει και η Δικαιοσύνη. Τέτοιο ανθεκτικό γάριασμα από πανίσχυρους λεκέδες συνήθως προκαλείται από κωθώνια, που στήνουν αστείες συνωμοτικές συνάξεις μπαρμπάδων, ταβερνιαραίων και λοιπών χαρούμενων χαβαλέδων, όπου χαλκεύονται δόλιες αντιδημοκρατικές σκευωρίες. Θεωρούν πως δεν αρκεί η κυβέρνηση, χρειάζεται πάση θυσία «όλο-το-πακέτο-της-εξουσίας» (αλλιώς, πώς θα καταλάβουμε το πολυπόθητο Κουραδόκαστρο;). «Αφού είναι ηλίθιοι, τι τις ήθελαν τις σκευωρίες;», έγραψε σχετικά κάποτε Αρκάς σατιρικός ποιητής.

Δυνατό ξεκίνημα, όχι χωρίς παραπατήματα…

Αναπάντεχα δυνατά και αποτελεσματικά ξεκίνησε η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση. Βέβαια, χρειάζεται να σπάσεις αβγά για να κάνεις ομελέτα, οπότε, αργά ή γρήγορα κάθε δράση κυβερνητική θα προκαλούσε τριβές, όσο και σφάλματα. Αφού αλάνθαστος είναι μόνο ο άπραγος.

Ζητείται κοσμογονία του αυτονόητου και τεκτονική ανασύσταση, αλλά η επικοινωνιστική κυριαρχία που άφησε ΤΟ Απελθόν Σύστημα διατηρεί τους δικούς της κραταιούς νόμους. Άρα, κάθε κυβερνητικό λάθος θα μετριέται ‘διπλά’. Όμως, η κυβέρνηση ως τώρα διέπραξε πολλά τέτοια ψιλοπαραπατήματα (τύπου το μετέωρο βήμα του πρωθυπουργού), λες και δεν την νοιάζει ο κουρνιαχτός που (εύλογα) θα σηκώνει η απερχόμενη μαύρη αντίδραση. Διατήρηση του γελοίου Πρωθυπουργικού Γραφείου Θεσσαλονίκης, Παναγιωταρέα, Λούλης, Τσουβάλας και λοιπές αψυχολόγητες γκάφες, αχρείαστα ζημιώνουν τον Κυριάκο.

Στις μεγάλες κινήσεις του πρωθυπουργού, πάντως, ως τώρα ταιριάζει αντιπολιτευτικά όχι το «γιατί έκανες αυτό;», αλλά το «γιατί δεν έκανες και εκείνο;»: αφού όλα, φαίνεται, βαίνουν καλώς. Σιγά-σιγά το επίσημο κράτος αλλάζει λογισμότυπο, από τον Καραγκιόζειο πάει στον Οδύσσειο, από τον χαβαλέ στην σοβαρότητα, από το «πάμε-και-βλέπουμε,-αλλά,-χαλαρά,-μην-ιδρώσουμε-κιόλας», στο «πιάνω-τον-ταύρο-από-τα-κέρατα-τώρα».

…αλλά η Αντιπολίτευση ανεπαρκέστατη

Η Απολιτίκ Αριστερά τύπου ένας-τέλειος-κόσμος-είναι-εφικτός μένει προσκολλημένη στις λαστ-γήαρ ληγμένες ιδεοληψίες της και στα αποκυήματά τους. Ενισχυόμενη και από τα ιστορικά εθνολαϊκιστικά αντιδεξιά σύνδρομα του κραταιού Αυριανισμού και την νεότερη παραμύθα ΤΟΥ Συστήματος περί Νεοφιλελεύθερων Μινώταυρων, καταφέρνει να ακυρώνει τον αντιπολιτευτικό της λόγο. Ιδιαίτερα, τις αντινομίες της, όταν αντιπολιτεύεται κυβερνητικά νομοσχέδια που ανοίγουν την οικονομία, άρχισε να τις παίρνει χαμπάρι η κοινωνία. Αφού έτσι κάνει η αναπτυγμένη/πλούσια Δύση παντού, εξασφαλίζοντας ευημερία/εργασία/προστασία στους εργαζόμενούς της, σιγά-σιγά γίνεται φανερή η χαζομάρα των βλαμμένων δοξασιών που φέρνουν φτώχεια/μιζέρια.

Μέτρα τύπου Ελάχιστος-Μισθός, Απαγόρευση-Απολύσεων και άλλες παλιές βεβαιότητες, καταργήθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες στην διεθνή ζωή. Αποδείχθηκαν χαζές θεσμίσεις, παντού καταστρέφοντας την εργασία, άρα ΚΑΙ τους εργαζόμενους. Έφταιγε η γελοία κουμουνιζμένη ανάλυση τύπου ζήρο-σαμ (μηδενικού αθροίσματος): «όπου ευτυχούν τα αφεντικά, εκεί δυστυχούν οι εργαζόμενοι». Όπως έφταιγε και η λαστ-γήαρ τοξική αντίληψη περί ταξικού μίσους, που διασπούσε την ενιαία κοινωνία.

Με την κατάρρευση του Υπαρκτού και την οικουμενική άνθηση της ευήμερης Δυτικής Φιλελεύθερης Δημοκρατίας, μονομιάς τέτοιες φαιδρές ληγμένες βεβαιότητες κατέπεσαν παντού, εκτός του καθ’-ημάς-εθνικού-ισλάμ. Άτολμα, αλλά διακριτά, τριάντα χρόνια μετά, συντελείται και εδώ σήμερα ανάλογη κατάρρευση του άσφαιρου/αφελούς κουμουνιζμένου αντιπολιτευτικού λόγου τύπου «κάτω-ο-Νεοφιλελεύθερος-εργασιακός-μεσαίωνας», που φέρνει μόνο φτώχεια και μιζέρια.

Τέλος, όπως έχουμε ξαναπεί, στον εθνικό καφενέ κυριαρχούν χυδαιότητες τύπου O KOYLHW THW MAREVAW και λοιπά Μαρεβουργήματα. Είπαμε, τα κομματόσκυλα ΤΟΥ Συστήματος θέλουν συζύγους ‘δικές μας’ (Δ.Υ.-ΔΕΚΟ), που με αποσπάσεις τις τσοντάρουμε όπου γουστάρουμε. Και προφανώς φθονούν την Μαρέβα, γιατί έκανε τη διαφορά, τολμώντας να στήσει δική της δουλειά, σε μια κοινωνία που μισεί την επιχειρηματικότητα.

Ώσπου έσκασε σοβαρή κυβερνητική γκάφα…

Δεν ήταν έκπληξη: η αυτονόητη κυβερνητική πρεμούρα, για άμεση/επείγουσα συγκρότηση νέου αναπτυξιακού θεσμικού πλαισίου προς μαζική προσέλκυση επενδυτών, ευλόγως έκρυβε παγίδες, ειδικά στο θέμα ‘ανάπτυξη και αιγιαλοί’. Αλλά, βουλιαγμένη στις ιδεοληψίες της, η ανίατη Αντιπολίτευση ψέλλισε τα γνωστά «θέλουν-να-τα-δώσουν-στους-ημετέρους-πλούσιους» (στο ίδιο κλίμα και η με-σφυρί-και-με-δρεπάνι-η-ψυχή-μου-θε-να-γειάνει-Φώφη), οπότε άμεσα αυτοακυρώθηκε, παραμένοντας εγκλωβισμένη στον 19ο αιώνα της. Έτσι, η δέουσα ‘διόρθωση’ δεν γινόταν.

Οπότε, οι μειονοτικές νεωτερικές δυνάμεις της Κοινωνίας Πολιτών (όσοι ένθερμα έδωσαν στον Κυριάκο Προεδρία ΝΔ και Πρωθυπουργία), αξιοπρεπώς αναγκάστηκαν να καλύψουν το επικίνδυνο κενό της ανύπαρκτης/ανυπόληπτης Αντιπολίτευσης. Και πήραν στα χέρια τους την πολύτιμη για (την Κυβέρνηση και) την Δημοκρατία προαναφερθείσα ευθύνη της βαρυσήμαντης αντιπολιτευτικής ‘διορθωτικής’ λειτουργίας. Την αρχή έκανε ο Στάθης Καλύβας με ένα κλασικό άρθρο και ακολούθησαν δεκάδες συγκροτημένες φωνές αποτρεπτικές του μεθοδευόμενου καταστροφικού καρακατσουλιού στους αιγιαλούς.

Το Άγιο Ελληνικό Καλοκαιράκι (μέρος της διαβόητης Εθνικής μας Συνείδησης/Ταυτότητας) έχει και αισθητική (ομορφιά στην μιζέρια μας) και οικονομική (ευσταλής πηγή προσόδων) διάσταση. Όπου η πρώτη ελκύοντας μεγάλα διεθνή κοινά ανατροφοδοτεί την δεύτερη, όπως παντού αλληλοεπηρεάζονται γενικότερα, οικολογικά/αισθητικά/οικονομικά διακυβεύματα. Άμα, λοιπόν, το ασχημίσουμε δια του ξελιγωμένου καρατσιμεντώματος, που υπαινίσσονται οι κυβερνητικές προθέσεις για τους αιγιαλούς, θα πάθουμε ΚΑΙ οικονομική ζημιά. Ποιος ξεχνά την καταστροφική/χρεωκόπο φούσκα της Ισπανικής Κόστας, που παραγέμισε με απούλητα τερατώδη παραθεριστικά συγκροτήματα και ακόμα σαπίζει…

Πάντα υποφέρουμε από υπερβολικές πήγαιν’-έλα ταλαντώσεις του εκκρεμούς: τόσο μίσος κατά της επιχειρηματικότητας φάγαμε επί δεκαετίες και τώρα ξελιγωμένα βιαζόμαστε να φέρουμε επενδύσεις χωρίς έλεος. Όχι. Θέλουμε άπειρες επενδύσεις (αλλά γρήγορα και σοβαρά ας συγκροτήσουμε και τους δέοντες ελεγκτικούς μηχανισμούς). Αλλιώς κινδυνεύουν να διαταράξουν την ίδια την προοπτική της ποθούμενης επιχειρηματικότητας. Φανταστείτε να απελευθερωθεί ο τσιμεντολιγούρης εργολάβος, πόσες εμβληματικές παραλίες (αυτές φέρνουν τον τουριστικό πλούτο στην χώρα) θα γίνουν ένα μαύρο χάλι που μοιραία θα περάσει στα αζήτητα… Ας μην φτάσουμε να ζήσουμε κάτι τέτοιο, ώσπου να καταλάβουμε ότι τόσο η αντεπιχειρηματική αδράνεια όσο και η απελευθέρωση της γυφτιάς βλάπτουν την Συρία το ίδιο.

Διαβάστε ακόμα: Κάτι λίγα που μας διαφεύγουν για τα Εξάρχεια.

TAGS :
Πολιτική

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook