Η πρόκριση του Ολυμπιακού θα έπρεπε να μας κάνει όλους χαρούμενους 
Πειράζει που ονειρευόμαστε μια ελληνική ομάδα σε ένα ευρωπαϊκό τελικό; 
Marion Cotillard: επιβλητική, φινετσάτη, ακτιβίστρια. Τι άλλο να ζητήσεις από αυτή τη γυναίκα; 
Είδε ο Εμπαπέ τον «Ναπολέοντα» πριν το ματς με το Γιβραλτάρ; 
«Vive le Roi!»: όσα ζήσαμε στην επίσκεψη του Βασιλιά Καρόλου στο Παρίσι 
To Παρίσι φλέγεται. Έχουν καταλάβει, όμως, οι διαδηλωτές ποιος είναι ο πραγματικός «εχθρός»; Ή συνεχίζουν να πιστεύουν σε βεβαιότητες που πολύ απλά δεν υπάρχουν; (Photo by Etienne De Malglaive/Getty Images)
Οι ταραχές που σημειώνονται στο Παρίσι, στις διαδηλώσεις των «κίτρινων γιλέκων», είναι πιθανότατα οι χειρότερες που έχουν ξεσπάσει από το 1968 και δοκιμάζουν τις αντοχές της κυβέρνησης Μακρόν. Φανερώνουν όμως και τη βαθιά άγνοια του μέσου Ευρωπαίου για τις πραγματικές αιτίες που έχουν οδηγήσει στην υποβάθμιση του επίπεδου διαβίωσής του.
Τα πράγματα είναι εξαιρετικά απλά και ταυτόχρονα επώδυνα: Η Ευρώπη έχει μείνει πίσω στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον και δείχνει «κουρασμένη» όχι μόνο οικονομικά αλλά κυρίως ιδεολογικά απέναντι στις ανερχόμενες δυνάμεις.
Πριν από μερικές δεκαετίες ΗΠΑ και Ευρώπη ήταν πλούσιες, τεχνολογικά προηγμένες και με πανεπιστήμια που δημιουργούσαν καινοτομία. Και τώρα είναι. Μόνο που εδώ και λίγα χρόνια δεν απολαμβάνουν αυτό το ιδιότυπο δυοπώλιο. Η μεταφορά κεφαλαίων από τη Δύση σε χώρες της Ασίας, γαλούχησε μια γενιά ανθρώπων στον Δυτικό τρόπο εκπαίδευσης, παραγωγής και επιχειρηματικότητας. Και φυσικά τώρα τον αναπαράγουν εκεί με μεγάλη επιτυχία, στερώντας εισόδημα από τους Ευρωπαίους και τους Αμερικανούς.
Το γιατί πραγματοποιήθηκε αυτή η μεταφορά κεφαλαίων, αν ήταν δίκαιη ή άδικη (για ποιους άραγε, τους Δυτικούς ή τους πρώην «υπηρέτες» τους;), αν ήταν αναπόφευκτη ή όχι, είναι μια άσχετη συζήτηση, αφού πλέον αποτελεί πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα σκληρή με την οποία οι Ευρωπαίοι οφείλουν να έρθουν αντιμέτωποι με ορθολογισμό.
Μικρά χαρακτηριστικά παραδείγματα:
Πριν 10 χρόνια η κορυφαία εταιρεία, παγκοσμίως, στην αγορά κινητών τηλεφώνων ήταν η Nokia. Η Κίνα δεν υπήρχε καν στον χάρτη του mobility. Σήμερα τα μοντέλα της Nokia είναι παρκαρισμένα στα συρτάρια μας και η κινεζική Huawei έχει βάλει πλώρη για την πρώτη θέση της εν λόγω αγοράς, αφού ήδη έχει ξεπεράσει την Apple και κυνηγάει ανηλεώς τη Samsung.
Παράλληλα, η ArcelorMittal του Ινδού μεγιστάνα Λακσμί Νίβας Μιτάλ είναι με διαφορά η μεγαλύτερη χαλυβουργία του κόσμου.
Από τα νύχια των Κινέζων δεν γλίτωσε ούτε η σουηδική Volvo, η οποία μετά από χρόνια αλλεπάλληλων ζημιών εξαγοράστηκε από την Geely (ναι, είναι μία από τις μεγαλύτερες αυτοκινητοβιομηχανίες στον κόσμο, στο portfolio της οποίας ανήκει και η Lotus).
Να μην ξεχάσουμε τέλος τη γερμανική Kuka, τη Rolls Royce των ρομποτικών συστημάτων, η οποία εξαγοράστηκε από την κινεζική… Midea (τη γνωστή) γεγονός που προκάλεσε αναστάτωση στους πολιτικούς και επιχειρηματικούς κύκλους της Γερμανίας.
Σε απλά ελληνικά, η σημερινή γενιά των Ευρωπαίων έρχεται αντιμέτωπη με δυσκολότερες οικονομικές συνθήκες επειδή πλέον δεν παίζει «μπάλα» μόνη της στο παγκόσμιο γήπεδο. Χάνει εισόδημα από νέους παίκτες με μάτι που γυαλίζει, καθώς θέλουν να βγουν από τη φτώχεια που μαστίζει τις χώρες τους για αιώνες.
Οι πίνακες που ακολουθούν και αποτυπώνουν το μερίδιο της Ευρώπης, των ΗΠΑ και της Κίνας στο παγκόσμιο ΑΕΠ είναι ενδεικτικοί της κατάστασης που διαμορφώνεται: Τα μερίδια των ΗΠΑ και της ΕΕ υποχωρούν και θα συνεχίσουν να υποχωρούν, ενώ αυτό της Κίνας ενισχύεται.
Αν μάλιστα, η Ρωσία προχωρήσει σε πραγματικές οικονομικές μεταρρυθμίσεις, η Ινδία ξεπεράσει τα εγγενή πολιτισμικά προβλήματα και η Αφρική υπερβεί την πολιτική αστάθεια, τα πράγματα για την «πλαδαρή» Ευρώπη με το συνεχώς αυξανόμενο ποσοστό ηλικιωμένων θα γίνουν ακόμα πιο δύσκολα.
Οι απαντήσεις σε αυτό το υπαρξιακό πλέον ερώτημα δεν είναι απλές αλλά είναι ξεκάθαρες: Χρειαζόμαστε ακόμα μια ενωμένη Ευρώπη και βαθιές μεταρρυθμίσεις. Ενωμένη Ευρώπη ώστε να αποκτήσουμε το κρίσιμο εκείνο μέγεθος που απαιτεί η παγκοσμιοποίηση. Και μεταρρυθμίσεις που θα μας επιτρέψουν να ανταγωνιστούμε τεράστιες οικονομίες με μηνιαίους μισθούς στα 300 δολάρια, χωρίς να καταντήσουμε σε αυτό το επίπεδο.
Συνεπώς τα «κίτρινα γιλέκα» μπορούν να διαμαρτύρονται όσο θέλουν. Μπορούν ακόμα και να «κατεβάσουν» τα μάρμαρα από την Αψίδα του Θριάμβου, να τα λιώσουν στην υψικάμινο και να τα κάνουν ασβέστη. Αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει στο ελάχιστο την οικονομική τους κατάσταση. Ούτε να σταματήσει την επέλαση της οικονομικής πραγματικότητας. Και αυτό γιατί οι ευρωπαϊκές κοινωνίες εξακολουθούν να κυριαρχούνται από ιδέες που θα ήθελαν να είναι αλήθεια, αλλά δεν είναι.
Πρόκειται ουσιαστικά για ένα είδος αρρωστημένης αυτοπεποίθησης, σε έναν κόσμο που αλλάζει πιο γρήγορα από ποτέ. Και θα καταβάλλουμε τρομακτικό τίμημα στο μέλλον, αν επιμείνουμε σε αυτή την αρρωστημένη αυτοπεποίθηση.
Πηγές γραφημάτων: Statista
Διαβάστε ακόμα: Ο Αλέξης, η παρισινή Κομμούνα και ο Mélenchon.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
