Γεννημένος τη δεκαετία του ’80. Που να’ξερες τί σε περιμένει… (Photo by Joël DUCANGE/Gamma-Rapho via Getty Images)

Τι γκαντεμιά: Ανήκεις στη γενιά του ’80. Της «Αλλαγής» και του Ευρωμπάσκετ.

Κι αναρωτιέσαι, τι να έκανες λάθος;

Ξεκινήσαμε νωρίς βλέπεις, από το Τσέρνομπιλ. Η συνέχεια θα ήταν βαρετή;

Πακέτα Ντελόρ δεν σπατάλησες – ήσουν άλλωστε μικρός για να σε κατηγορήσουν. Καμία ευθύνη δεν έχεις για την κατάσταση του συστήματος υγείας, γιατί ποτέ δεν σε ρώτησαν αν προτιμάς καινούρια νοσοκομεία αντί για αναπλάσεις πεζοδρομίων στο Άνω Χώρι Κωλοπετινίτσας.

Δάνεια, άτοκα σχεδόν, ποτέ δεν πήρες και φυσικά χρεώθηκες μέχρι το λαιμό με γραμμάτια κι επιταγές για να χαράξεις τον δικό σου δρόμο. Και ουκ ολίγες φορές σε χαρακτήρισαν γενιά του φρέντο.

Η γενιά του «καψούρα, ουίσκι και του Καρρά οι δίσκοι», κατηγορούσαν εσένα. Ότι τα έβλεπες όλα επιφανειακά και έπινες πολλούς καφέδες…

Εκεί που πίστεψες πως το project προχωρά… Και με καινούρια κυβέρνηση στην Ελλάδα, φιλική υποτίθεται προς το επιχειρείν… Ήρθε ρε φίλε ένας ιός.

Πες λοιπόν ότι γεννήθηκες το ’85 και τελείωσες σχολείο το 2003. Μετά βεβαίως σπούδασες, γιατί είσαι παιδί μιας γενιάς της οποίας οι γονείς το είχαν καημό να σας καμαρώσουν επιστήμονες. Κι ήσουν επιμελής φοιτητής, αποφοίτησες το 2007. Βάλε και 2-3 χρονάκια το μεταπτυχιακό. Βάλε και το στρατιωτικό, για τα αγόρια.

Μπήκαμε αισίως στη δεκαετία του ’10. Και δεν σταμάτησες να «τρως ξύλο» έκτοτε.

Η παγκόσμια οικονομική κρίση είχε ξεκινήσει για τα καλά όταν εσύ έβγαινες στον επαγγελματικό στίβο. Στην Ελλάδα, δεν άργησες -με τη λίγη φόρα που είχες πάρει- να πέσεις με τα μούτρα στον τοίχο των μνημονίων. Οι τράπεζες δεν είχαν χρήματα. Και όσες είχανε σιγά μην τα δίνανε στις δικές σου ιδέες. «Νεούδι, με τι εμπειρία, τολμάς να ζητάς;»

Δεν φοβήθηκες, το ξεπέρασες κι αυτό. Δούλεψες μπαρ ή σερβιτόρος -διπλά μεροκάματα- και έκανες ένα κομπόδεμα. Τα έριξες λοιπόν στο project που πίστεψες, κι ας έβλεπες πως στην κυβέρνηση ετοιμάζονται να ανέβουν αλλεργικοί στο επιχειρείν. Δανείστηκες και μερικά από την γιαγιά και τον παππού. Θα σας τα επιστρέψω, είπες! Δεν χρειάζεται, σου είπαν.

Ποτέ σου δεν κατάλαβες γιατί εσένα, που προτίμησες, από το να πηγαίνεις στην Ικαρία τρεις μήνες το καλοκαίρι, να δουλεύεις σκληρά για να μαζέψεις το πρώτο σου κεφάλαιο, σε αντιμετώπιζαν πάλι με όρους… ταξικούς.

Στην πορεία, απλά το αποδέχθηκες.

Και παντρεύτηκες, με ζόρια και στερήσεις. Έκανες κι ένα παιδί. Η ισχύς εν τη ενώσει, είπες.

Γραφείο στην τραπεζαρία, κούτες στο σαλόνι, φάκελοι του λογιστή. Πάμε να κάνουμε την κρίση ευκαιρία, είπες.

Σχεδόν μόνιμο “τοπίο στην ομίχλη” για όσους γεννήθηκαν τη δεκαετία του ’80 και θέλουν να δημιουργήσουν. (Photo: SOOC).

Και πάμε παρακάτω. Ήρθαν κι άλλες δυσκολίες. Capital controls. Τα ξεπέρασες κι αυτά, άντεξες, στάθηκες στα πόδια σου. Χρεώθηκες κι άλλο, και δούλεψες σκληρά. Εκείνος που δεν άντεξε, έφυγε έξω. Ευρώπη, Αμερική, Αυστραλία. Όπου γης και πατρίς. Κοντά μια δεκαετία τώρα στο πήγαιν’ – έλα.

Με τις ώρες μοναξιάς ατελείωτες, με τις δυσκολίες σαν βουνό. Σοκ την πρώτη φορά που έμαθες τι είναι ο bailif που σου χτυπά την πόρτα, επειδή άργησες μια εβδομάδα τον λογαριασμό του νερού. Άλλη κοινωνία, άλλη ιστορία στην εσπερία. Προσαρμόστηκες. (Ξανα)στάθηκες στα πόδια σου και (ξανα)άντεξες. Άντεξες να βλέπεις τα παιδιά σου μια φορά τον μήνα, συνήθισες στα φιλιά της οθόνης.

Σα να μην «τιμωρήθηκες» αρκετά, όμως!

Μην το βάζεις κάτω, πίσω έχει η αχλάδα την ουρά. Θα περάσει κι αυτό.

Διότι εκεί που πίστεψες πως 5-6 χρόνια πέρασαν, ρύθμισες υποχρεώσεις κι ελπίδες, και το project προχωρά… Και με καινούρια κυβέρνηση στην Ελλάδα, φιλική υποτίθεται προς το επιχειρείν (φυσιολογική, θα έλεγα – τίποτα παραπάνω), ήρθε ρε φίλε ένας ιός. Ποιος να σου το έλεγε. Και να σου το έλεγε, δεν θα το πίστευες…

Έκλεισαν όλα. Κι εσύ κλεισμένος σ’ ένα σπίτι. Διότι πάντα ακολουθούσες τους κανόνες.

Αυτή τη φορά τα αισθάνεσαι όλα βουνό. Δεν έχεις κουράγιο να ξεκινήσεις πάλι. Δεν θέλεις να ξεκινήσεις πάλι. Θέλεις να αγκαλιάσεις γυναίκα και παιδί και να μπεις κάτω από το πάπλωμα μέχρι να περάσει. Να φύγει μακριά αυτό το κακό όνειρο.

Το βλέπεις ότι δεν πολυνοιάζονται για σένα. Δεν μιλάνε τα μεγάλα sites και τα δελτία. Δεν νοιάζονται για τις στερήσεις σου και για το αν έχεις χρεωθεί για να δημιουργήσεις. Δεν ενδιαφέρονται για το πώς έχεις φτιάξει τη ζωή σου. Είσαι επιχειρηματίας, εσύ. Κεφάλαιο. Είσαι νέος, δεν σε πιάνει ο ιός.

Ξαφνικά νιώθεις μόνος. Και νιώθεις να αδειάζεις..

Ανεπαίσθητα, όποια δύναμη δημιουργικότητας σού είχε μείνει με όλες τις δυσκολίες όλων των χρόνων, μοιάζει να σου ‘φυγε. Μονομιάς. Σαν τον έρωτα που αυτή την εποχή ή θα δυναμώσει, ή απλά θα σβήσει.

Όμως φίλε, «σειρά» του ’80, μην το βάζεις κάτω, πίσω έχει η αχλάδα την ουρά. Θα περάσει κι αυτό. Και εσύ θα είσαι ακόμα νέος, και μπαρουτοκαπνισμένος. Τίποτα πια δεν θα σου κάνει έκπληξη στο εξής.

Έτσι δεν είναι;

 

Διαβάστε ακόμα: Πόσο αντρική -σωματικά και ψυχολογικά- ασθένεια είναι ο κορονοϊός;

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top