Nikos_Karanikolas-7611

Η Τζίνα δεν πίνει μπίρα. Και δεν αντέχει τον ήλιο. Είναι αρνησίπατρις;

Αργά χθες το βράδυ – ή αξημέρωτα σήμερα το πρωί για εσάς τους πιο ποιητικούς -, αφού είχα παρακολουθήσει τη συνέντευξη του Προέδρου της ΝΔ, βρέθηκα κάπως ζαβλακωμένη στον καναπέ μου να προσπαθώ να επεξεργαστώ όχι μόνον τα πολιτικά συμπεράσματα από όσα άκουσα, αλλά και διάφορες ατάκες που πάντοτε άθελά μου συγκρατώ.

Τον Σαμαρά να λέει ότι η νεολαία στράφηκε στην καινοτομία και τον Ευαγγελάτο να του απαντά ότι οι νέοι τώρα έχουν “skills”. Αλλά ταυτόχρονα – σε άλλη φάση από αυτήν της περιγραφής μας ως μιας μικρής Σίλικον Βάλεϊ – να γίνονται οι κλασικές αναφορές στους νέους που φεύγουν, για να εργαστούν στο εξωτερικό “όπου διαπρέπουν”, με μια μιζέρια λες και περιγράφουν τον νέο Έλληνα γιατρό ή μηχανικό σαν τον Καζαντζίδη στα γνωστά άσματα με την καταραμένη ξενιτιά που παίρνει τους λεβέντες μας και μανούλες δεν λυπάται κ.λπ.

Λίγη ώρα μετά, είδα για πρώτη φορά ολόκληρη και με προσοχή τη νέα διαφήμιση γνωστής ελληνικής μπίρας, η οποία σε κάθε προωθητική ενέργειά της (από τρέιλερ ως κυκλοφορία συλλεκτικών μπουκαλιών) τονίζει την παλαιότητα και την ελληνικότητα του brand.

Υπογράμμισε βασικά τη δεύτερη λέξη: την ελληνικότητα. Παρέα ανδρών σε παραθαλάσσιο καφενείο, ελληνικό καλοκαίρι, τόνοι γαλανόλευκο φόντο, ρετρό τραπέζι, ταπεινός μεζές, ο ένας φίλος τραγουδάει με την κιθάρα του και η τηλεόραση παίζει ένα παλιό βίντεο του Στέλιου Καζαντζίδη. Η μυθολογία του τι είναι ελληνικό.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο βαρετό και τίποτα πιο ανούσιο πια σε μια χώρα που περνάει κρίση ταυτότητας από τη συνεχή παράθεση εικονολατρευτικών μυθολογιών για το τι είναι η πατρίδα μας και τι είναι οι κάμποι.

Διαβάστε ακόμα-Γιώργος Κωνσταντινίδης: Πώς έχω ζήσει τη σύγχρονη εθνικοφροσύνη.

 

Ο Ρολάν Μπαρτ, σε ένα από τα πιο διάσημα βιβλία του, αναλύει με τις αρχές του στρουκτουραλισμού τις σύγχρονες μυθολογίες της γαλλικής κοινωνίας. Το κόκκινο κρασί ως δείγμα ευεξίας και ως αγαθό που ενώνει όλες τις κοινωνίες τάξεις της Γαλλίας, την απεικόνιση των Ρωμαίων στον κινηματογράφο, την μπριζόλα με τηγανητές πατάτες και τις διαφημίσεις των μοντέρνων απορρυπαντικών.

Τι είναι η Ελλάδα σήμερα; Είναι ο Έλληνας επιστήμονας που ξενιτεύεται ή ο Έλληνας που αγωνίζεται σε μια καινοτόμο startup; Είναι ο Έλληνας φίλος που γρατζουνά μια κιθάρα στην ακροθαλασσιά; Είναι το τηγανητό καλαμαράκι σε τραπέζι με χάρτινο τραπεζομάντιλο; Σύμφωνα με τον Μπαρτ, με τη μυθολογία “παύει κάθε διαλεκτική, δεν πηγαίνουμε πέρα από αυτό που είναι άμεσα ορατό, η μυθολογία στήνει έναν κόσμο που στερείται βάθους”.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο βαρετό και τίποτα πιο ανούσιο πια σε μια χώρα που περνάει κρίση ταυτότητας από τη συνεχή παράθεση εικονολατρευτικών μυθολογιών για το τι είναι η πατρίδα μας και τι είναι ο πατριωτισμός, τι είναι ο λαός της και τι ήταν η ιστορία της, με επίκεντρο πάντα την άποψη ότι είμαστε μια εξαίρεση.

Μια εξαίρεση θετική – ομορφιάς, ηρωισμού, ταλέντου, φιλότιμου κ.λπ. – ή μια εξαίρεση αρνητική σε σχέση με το περιβάλλον που θέλει να ανήκει – τεμπελιάς, ανοργανωσιάς, μικρομεγαλισμού. Μόνη. Ηρωική, παρά τα χτυπήματα από παντού. Αυτό που ο Σαββόπουλος έγραψε με ένα στίχο: “Ζήτω η Ελλάδα και καθετί μοναχικό στον κόσμο αυτό”.

Σημείωση – κάτι σαν disclaimer: δεν πίνω μπίρα. Και δεν αντέχω τον ήλιο. Και από τον Στέλιο πάντοτε προτιμούσα τον Στράτο.

 

Διαβάστε ακόμα – Τζίνα Μοσχολιού: Εγχειρίδιο πολιτικής μπαρούφας σε 24 λήμματα

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top